Selahattin Kara: Soyuta yolculuk

Önceki dönemlerinin değişik zamanlarında, sahnede izleyiciler önünde canlı yaptığı happening performanslarıyla ilk soyut çalışmalarına imza atmıştı. 1991 de Cüneyt Ayral’ın organize ettiği moda şovları kapsamındaki performanslar, 1994’te Nevzat Metin’in organize ettiği, sanat fuarı öncesindeki sanat etkinlikleri kapsamında, Okay Temiz gurubuyla farklı semtlerdeki performanslar, 2000’de Memorial Hastaneleri’nin İstinye koyundaki açılış resepsiyonundaki performansı öne çıkanlardan bazılarıdır.

Lise ve üniversite yıllarında deneyimlediği, karakteriyle örtüşen empresyonizm kendisinde tutkuya dönüşmüştü. Işığın nesneler üzerindeki hareketlerini serbest fırça vuruşlarıyla kuralsızca resmedebiliyordu. Empresyonist teknik, kendisine klasik resim ile soyut resim arasında geniş bir yelpazede çalışma şansı vermekteydi. Ona göre İstanbul ve empresyonizm sanki birbirleri için yaratılmıştı. Eserleri ürettikçe tekniği güçleniyor, resimler daha karakteristik sonuçlanıyordu.  enerjik fırça darbelerinin oluşturduğu plastik soyut hareketlerin bileşenleri, muhteşem tabloların özünü oluşturmaktadır. Bir başka deyişle sanatçı empresyonist eserlerini tamamen soyut elemanlarıyla inşa etmiştir.

Son yıllarda karşılaştığı bazı sağlık sorunları, sanatçının temel varlığını, ruhundaki arayışı, heyecan ve çılgınlıklarını sorgulayarak onu sanatsal yüzleşmeye yöneltti. Selahattin Kara’nın sonunda soyuta yönelmesi kaçınılmazdı. Ve…. Onlarca yıllık teknik birikim ve deneyimler isyanla birleşerek, birkaç yıl önce nihayet yanardağ gibi patladı. Bu sergiyi oluşturan resimler, işte bu ruhsal magmatik püskürmenin ve ruhun nihayet sanatsal özgürlüğüne kavuşmasının eserleridir.

Sanatçının yıllarca sayısız fırça darbesinden oluşan resimsel hafızası, parmaklara ve parmak uçlarına aktarılmıştır. İzlenimci yoğun doğa ve kent benzeşimli konular bir tarafa bırakılmış tamamen soyut, dışa vurumcu resimler yapma sürecine girilmiştir.

Zamansal, uzaysal, biçimsel ve anlatımsal kaygıların yerini boyaların enerjisiyle oluşan görsel bir zenginlik şöleni almıştır. Büyük tuvaller üzerinde yaratılan yepyeni bir duyarlılık, anlık yoğun heyecanların fışkırdığı bambaşka bir evrene geçilmiştir.

Sanatçının çalışmalarında yer alan ince ‘jestu el’ çizgiler, bu soyutluğa apayrı bir tat getirmiştir. İzleyicinin “bu nedir?”, “Niçin böyledir?”, “Bunu mu demek istediniz?” gibi basit kaygıları dışlanmış, yerine “bu soyut resimler hem her şeydir hem de hiçbir şey değildir’’ diyen modern evrensel bir sanat anlayışı ve anlatımı öne çıkarılmıştır.